Preek 18 November 2012 (Johannes)

Hou dit eg! Omarm jou uniekheid.

Ek wil begin deur vir julle ‘n storie te vertel. Ek dink ons almal ken die mense van hierdie storie of het al soortgelyk situasies teëgekom.

Dis die storie van mense in ‘n spesifieke gemeente.  Anel, haar man Jan en hulle kinders is lidmate van die gemeente. Anel het ‘n drankprobleem wat buite beheer is en Jan is moeg daarvoor om vir haar verskoning te maak en vir haar te cover. Almal weet van Anel se probleem maar hulle maak asof dit nie bestaan nie. ‘n Klassieke geval van ontkenning. Elke Sondag trek Anel en haar familie netjies aan en gaan hulle kerk toe soos die perfekte familie. Almal by die kerk, alhoewel hulle weet van die probleem, kyk vir Anel en haar familie en hanteer hulle asof hulle die perfekte familie is.

In die kerkbank agter Anel en haar familie sit Joe elke Sondagoggend. Almal hou van Joe, veral die manne, want Joe is ‘n “man’s man”. Joe is ‘n sportman, hy was ‘n goeie rugbyspeler en is nog steeds baie by sport betrokke. Maar wanneer Joe alleen is, is hy eensaam, want hy kan nie daarin slaag om langtermyn verhoudings in stand te hou nie. Sy huwelik het net ‘n jaar gehou en hy dryf almal van hom af weg omdat hy so kort en vinnige humeur het. Maar op Sondae by die kerk wanneer mense vir hom vra hoe dit gaan, dan is hy vining om te sê: “dit gaan goed, geen probleme nie”.

Anel en Joe het geleer dat dit OK is om fronte voor te hou. Dat die kerk ‘n plek is vir perfekte mense en as jy nie jou perfekte front voorhou nie, is jy nie aanvaarbaar nie. Hulle is mense wat na buite al die fronte voorhou, maar na binne is hulle besig om dood te gaan.

Ongelukkig is dit iets wat mens baie in die kerk en in ons sameleiwng sien. “Image” is alles, hoe jy lyk, die indruk wat jy skep is wat belangrik is. Ons is goed daarmee om die fronte voor te hou.

Die skrywer Philip Yancey vertel in sy boek, What’s so amazing about grace, van ‘n prostituut met wie hy eendag die christelike boodskap gedeel het. Toe hy voorstel dat sy ‘n kerk gaan soek waar sy kan inskakel toe kyk sy vir hom en sê:  "Why would I want to do that? I already feel awful enough about my life?"

Sy het gevoel - Om by ‘n kerk vol perfekte mense in te stap, gaan net haar mislukkings en

tekortkominge beklemtoon en sy gaan geoordeel word.

Daarom is dit nodig om oor egtheid te praat en is dit een van ons waardes Want wanneer God se mense nie meer eg kan wees nie, wanneer ons fronte voorhou en perfekte Christene probeer wees, dan is ons nie meer ‘n kerk nie, maar ‘n sosiale klub waar ons mekaar moet probeer beïndruk om lidmaatskap te kry. 

Ek wil vanoggend ‘n bekende karakter in die Bybel gebruik om ons te help met die gedagte van egtheid. Iemand wat baie eg en deursigtig was. Dis Petrus. Op die oog af was hy ‘n gewone ou, nie vreeslik geletterd nie, getroud, miskien met ‘n paar kinders en hy het gewerk as ‘n visserman. Maar daar was baie meer aan hom as wat ons dink.

Petrus was nie bang om te vra wat die ander net gedink het nie.

• By die laaste maaltyd waar Jesus die nagmaal ingestel het sê Jesus dat een van hulle gaan hom verraai. Wat doen Petrus – hy leun oor na Jesus toe en vra: “Here, wie is dit?”
• Kort daarna praat Jesus oor sy dood met Petrus wat vra: “Here, waarheen gaan U?”

Petrus het gereeld “sy voet in sy mond gesit”.

• Toe Jesus die dissipels se voete wou was, was dit Petrus wat gesê het: “U sal in alle ewigheid nooit my voete was nie”. Jesus antwoord hom toe: “as ek jou nie was nie, het jy nie deel aan my nie”. Waarop Petrus baie beskeie terug antwoord: “was dan sommer my hande en gesig ook.”
• Een van die bekendste oomblikke was toe Jesus praat oor sy kruisiging. Petrus roep hom toe eenkant toe en sê vir Hom: “Dit sal beslis nie met U gebeur nie”. Waarop Jesus vir hom sê: “Jy is vir my ‘n struikelblok, want jy dink nie aan God wil hê nie, maar aan wat mense wil hê.”

   

Petrus het gedoen sonder om te dink.

• By Jesus se verheerliking op die berg, verskyn Moses en Elia in ‘n wolk aan hulle. Wat doen Petrus? Hy sê vir Jesus: Here, kan ons sommer gou 3 hutte bou sodat jy, Moses en Elia hier kan bly nie.
• Toe Jesus in die tuin van Getsemane gearresteer word, het Petrus onmiddelik sy swaard uitgepluk en ‘n slaaf se oor afgekap. Hy wou iets doen aan Jesus se arrestasie. 
• Bekendste voorbeeld is natuurlik toe Petrus vir Jesus verloen het en die haan 3 keer gekraai het.

Petrus is voortvarend

·         Toe hulle almal in die boot bymekaar was en Jesus kom op die water aangeloop, was dit Petrus wat uit die boot uitgeklim het om ook op die water te loop.

·          Terug by die nagmaalsete. Petrus het nie verstaan toe Jesus vir hulle sê: ‘waar ek gaan, kan julle my nie volg nie”. Petrus antwoord, “Here, hoekom kan ek u nie nou volg nie. Ek sal my lewe vir U aflê”

Petrus was voortvarend, emosioneel en het nie altyd gedink voor hy gepraat en gedoen het. Beslis nie die volmaakte en perfekte dissipel nie, maar hy was eg en deursigtig. Hy was homself.

Die punt van dit alles. Petrus was homself by Jesus. Hy het nie fronte voorgehou nie. Hy kon dit doen want Jesus het hom aanvaar soos hy is. Jesus het nooit vir Petrus gesê hy moet ‘n bietjie meer soos Jakobus of Johannes wees nie.

Jesus was vir hom ‘n mentor. Hy vir hom goed gesê soos dat hy meer geloof moet hê. Dat hy nie moet doen wat mense wil nie, maar wat God wil. Dat hy meer moet luister na die Gees.

Ek dink die meeste van ons sou ongeduldig geraak het met Petrus. Ons sou van hom verwag het om anders te wees en dinge anders te doen.

Dis nie wat Jesus gedoen het nie – Hy het hom gehelp om te groei in sy menswees, maar hy het hom nooit verkleineer, of hom afgejak, of hom vergelyk met die ander dissipels nie. Hy was geduldig met hom en het hom toegelaat om te wees wie hy is terwyl Hy hom begelei het om te groei en te ontwikkel op sy eie tyd.

As ek dit alles kan saamvat. Iemand het eenkeer gesê: "I find more honesty in one Alcoholic’s Anonymous meeting than in an entire year going to church."

Dis vir my baie hartseer dat mense na groepe buite die kerk gaan omdat hulle daar meer egtheid en eerlikheid kry as wat hulle in God se kerk beleef. Die kerk moet juis ‘n plek wees waar mense hulleself kan wees, waar hulle nie bang is om eg en eerlik te wees nie.

Waar mense nie bang is om te sê waarmee hulle worstel nie en waar hulle nie bang is om foute te maak nie. As jy nie in die kerk kan foute maak nie, waar anders kan jy foute maak. Die moet juis die plek wees waar ons kan foute maak, sonder om geoordeel te word.

Dit kerk moet die plek wees waar Anel kan sê, ek sukkel met ‘n drankprobleem, help my. Waar Joe kan sê dat hy eensaam is. Sonder dat hulle skeef aangekyk of geoordeel word. Dit moet ‘n plek wees waar hulle met geduld en liefde hanteer sal word en ondersteun sal word. Soos wat Jesus met Petrus en met baie ander mense gedoen het.

God roep ons om eg en eerlik te wees – nie om perfek te wees nie. Niemand van ons is immers perfek nie. Ons almal sukkel met sonde, probleme, bekommernisse en mislukkings. Maar God wil ons nog steeds gebruik in mekaar se lewens en in Sy koninkryk. Soos daai spreekwoord mos sê: God kan ‘n reguit hou met ‘n krom stok slaan.  

God roe pons o meg te wees, nie om perfek te wees nie!

Preek 11 November 2012

Wees eg! Selfs as niemand kyk nie. (2 Kor 6: 1-13)

Die HAT beskryf iemand met integriteit as iemand wat eerlik en opreg is en met karakter leef, in volledige eerlikheid, is onomkoopbaar en die Oxford woordeboek beskryf dit as die kwaliteit om sterk morele beginsels te hê sowel as ‘n “state of being whole”. Integriteit is die woordeboek woord vir vandag se tema: Wees eg: selfs as niemand jou sien nie. ‘n Tema waaroor ek nie sommer uit my eie sal preek nie, bloot omdat dit nie so eenvoudig is nie. Daar is net te min van ons wat altyd kan sê dat ons altyd met integriteit leef. En die Woordeboek definisie is nog eenvoudig. Vir Jesus-volgelinge beteken dit om vreesloos jou lewe te leef, omdat jy die God-pad loop én jy boonop weet, jy lewe 24/7 in God se teenwoordigheid!

As ek dit reg verstaan, beteken Integriteit dan vir ons as gelowiges, en seker ook vir alle ander mense, dat dit wat jy glo en doen, sal ooreenstem. 

Ek wil vanoggend saam met julle lees uit 2 Kor. 6: 1-13.  Daar is klomp agtergrond wat ek vir julle kan gee oor hierdie 2 Korintiërs, waarvan sommige dalk heeltemal irrelevant is vir vanoggend, maar tog wil ek dit gee sodat julle darem kan weet dat ek studeer het. Maar ook as ons oor integriteit praat, is dit belangrik om die verhouding wat daar op hierdie stadium tussen Paulus en die Korintiërs was, te verstaan.

Die eerste 7 hoofstukke van 2 Korintiërs handel oor die krisis wat daar ontstaan het tussen Paulus en die gemeente in Korinte.  Om van die misverstande en probleme op te los oor sy amp as apostel en sy reisplanne op te klaar, skryf hy vir hulle hierdie brief terwyl hy in Masedonië is.  Dit moes omtrent hier tussen 55 en 56 n.C. gewees het.  Hulle verhouding is eintlik op hierdie stadium nie so goed nie. Hy oorweeg dit selfs op ’n stadium om sy beplande reis na hulle toe af te stel omdat hy nie lus het vir die konflik nie. In 2:1 sê hy: Daarom het ek besluit ek kom nie weer na julle toe as my besoek op droefheid uitloop nie. En in 2:4 verwys hy na ’n brief wat hy onder baie droefheid en groot beklemming van die hart geskryf het sodat hulle kan besef dat hy eintlik wel lief is vir hulle. En in 7:8 skryf hy dat daardie brief hulle hartseer gemaak het.

Histories weet ons min van hierdie brief en moontlike besoek aan die Korintiërs aangesien dit nie in Handelinge (waar ons van al Paulus se reise lees) saamgevat word nie maar dit is duidelik dat daar een of ander vorm van konflik voorgekom het en dat dit so erg was dat Paulus huiwerig was om enigsins weer terug te gaan na hierdie gemeenskap van gelowiges toe. Soos dit vir my klink, het hy eintlik geen verwagting van hierdie groepie gelowiges om goed en reg te leef volgens die wet – om met integriteit te leef nie. Hulle maak hom eintlik net bedroef. So erg so dat hy hulle nie eers meer wil besoek nie.

So as ons dan 2 Korintiërs 6 lees, moet ons dit lees teen die agtergrond van die Korintiërs se skeptisisme oor Paulus se apostelskap en die versteurde verhouding wat daar tussen hulle was. Geen wonder dat hy in die laaste vers van ons gedeelte vandag by hulle pleit om nie hulle harte vir hom te sluit nie. En hy doen dit deur in die hele hoofstuk 6 voortdurend aan hulle te probeer bewys dat hy altyd met integriteit optree, maar hy vra ook van hulle om dan met dieselfde integriteit op te tree.

“As medewerkers van God doen ons ’n beroep op julle om te sorg dat julle die genade van God nie tevergeefs ontvang het nie. Hy sê: ”Op die regte tyd het Ek jou gebede verhoor, en op die dag van redding het Ek jou gehelp.” Kyk, nou is dit die regte tyd, nou is dit die dag van redding.”

Paulus haal hier Jesaja 49: 8 aan.  Met hierdie aanhaling wys Paulus daarop dat in die dood en opstanding van Jesus het die dag van God se beloofde verlossing aangebreek. Met  Die genade van God waarvan Paulus praat in vers 1, word daar verwys na die werklikheid van God se verlossing wat aangebreek het.  Deur die opstanding van Jesus het daar ‘n nuwe tydvak in die geskiedenis van die heilsgeskiedenis aangebreek en gelowiges leef daarom in die nou van God se genade en nie net in die eendag nie.

Hierdie genade waarin ons leef het implikasies vir die manier hoe ons optree teenoor ander, teenoor God en wanneer daar niemand naby is nie. Dit het implikasies vir ons integriteit. Paulus gee reg aan die begin vir hulle die grootste rede om met integriteit op te tree asook die rede hoekom hy self met integriteit lewe: Die genade kan nie goedkoop wees nie. Ons kan nie maak asof dit nie bestaan nie. Dit is hier. Ons leef in die tyd van genade. Nou is die regte tyd.  Maar integriteit beteken dat ons nie in teenstrydigheid met daardie genade sal leef nie. Genade gee aan ons integriteit. Deur genade is ons verlos en ‘sondevry’, maar genade vra ook van ons integriteit sodat ons nie die genade goedkoop sal maak, soos wat Bonhoeffer gesê het nie.

^“3Ons wil nie hê dat daar met ons bediening fout gevind word nie. Daarom gee ons ook niemand aanleiding tot aanstoot nie, ⁴maar in alles laat ons ons ken as dienaars van God.”

In vers 1 en 2 skryf Paulus aan hulle hoe belangrik dit is om integriteit te he.  Maar gaan gaan verder in vers 3 en begin om sy eie integriteit te herstel onder mense wat moontlik vertroue in hom verloor het. Hy beklemtoon hier ‘n kenmerke van God se gesante.  1)  hulle gee nie aanstoot nie, maar laat hulle hulself ken as dienaars.  Met die eerste kenmerk kom sê Paulus dat hy nie onnodig vir die mense kom aanstoot gee het nie – dit was nie sy bedoeling nie. Sy bediening is vir hom belangriker as hyself. Wanneer ons Paulus se briewe lees kan hy nogal as redelik arrogant voorkom, maar hier sê hy duidelik dat sy bediening vir hom bo alles belangrik is. Die werk wat hy in diens van die Here Jesus Christus doen, trumps all – sy eie wil, sy eie dunk van homself, sy eie behoeftes, sy eie gemaklikheid en daarom is dit vir hom nodig om onberispelik te leef.  

“Dit doen ons met baie geduld in verdrukking, ontbering en nood. ⁵Ons is geslaan, in die tronk gegooi en het in oproere beland; ons het swaar gewerk, nagte sonder slaap deurgemaak en honger gely. ⁶Ons het onberispelik opgetree, met begrip, met verdraagsaamheid en vriendelikheid. Dit alles het ons gedoen deur die Heilige Gees, deur opregte liefde, ⁷deur die woord van die waarheid en deur die krag van God. Ons wapen vir aanval en verdediging is om die wil van God te doen.”

Hierdie werk t.w.v. die bediening gebeur egter nie net vanself nie. Dit verg baie geduld. Ons hoor hier ‘n tweede eienskap van gesante van God.  Hulle kan volhard onder alle omstandighede, al het dit soms swaar gegaan.  Om te volhard was ‘n belangrike eienskap in die Vroeë kerk. Hierdie geduld gaan dus nie net oor “tot 10 tel as ek geïrriteerd is nie” dit gaan ook daaroor om geduldig te wag, ook wanneer dit sleg gaan.

Ons integriteit gaan dus nie net daaroor om reg teenoor ander op te tree of om reg op te tree wanneer ons alleen is nie, maar om op ’n seker manier op te tree wanneer dit sleg ook gaan. Dit beteken nie dat ons ’n glimlag sal fake maak nie saak hoe sleg dit gaan nie, want dit is juis nie integriteit nie, maar dat die geduld en selfs vrede waarmee ons die swaar tye hanteer ook aan ons kredietwaardigheid sal gee.

Dit gebeur egter nie vanself nie. Hierdie hang nie van ons af en hoe vinnig ons geduld kan vang nie. Paulus sê self dat dit gedoen word deur die Heilige Gees, deur opregte liefde, deur die Woord en deur die krag van God. Dit is onmoontlik vir ons as mense om self so te leef. Om self met integriteit in ALLE omstandighede te leef, daarom gee God self aan ons die krag om dit te doen. En dit moet ons kan vryspreek van die las wat ons dalk tot nou toe nog gevoel het. Ons integriteit hang nie van onsself af nie. Dit vra net van ons om in fyn aanvoeling met die Gees te wees.

^“8Ons ontvang eer en oneer, ons word beledig en geprys.

Ons word behandel as verleiers, en tog is ons betroubaar;

⁹as onbekendes, en tog is ons goed bekend;

as sterwendes en, soos julle sien, ons lewe;

as gestraf, maar ons is nie doodgemaak nie;

¹⁰as bedroefdes, en tog is ons altyd opgeruimd;

as armes, maar ons maak baie ander ryk;

as mense wat niks het nie, en tog besit ons alles.”

God se krag en die werking van die Heilige Gees stel ons in staat om op te tree soos wat daar nie van ons verwag word nie. Die mense kyk al vir eeue na die Christen gemeenskap en wonder oor die skynheiligheid wat hulle sien. Hulle verwag nie meer mense wat met integriteit gaan optree nie. En ons word volgens hierdie siening behandel. Die uitdaging van integriteit is dus nie net om op te tree soos wat ons sê ons sal nie, maar ook so op te tree al verwag mense dit nie van ons nie.

^“11Ons het openhartig met julle gepraat, Korintiërs. Ons harte is vir julle wyd oop. ¹²Ons het nie ons harte vir julle gesluit nie; julle het julle harte vir ons gesluit. ¹³Ek praat met julle as my kinders. Doen aan ons wat ons aan julle gedoen het: maak julle harte ook wyd oop!”

In die laaste gedeelte spreek Paulus die Korintiërs persoonlik aan.  Dit kom wys hoe na hierdie saak aan sy hart lê.  Hierdie is van die mees persoonlike woorde van Paulus.  Eerstens omdat hy hulle by die naam noem (wat net op twee ander plekke gebeur) en Tweedens omdat hy sy hart aan hulle oopgestel het.  Hierdie persoonlike pleidooi kom openbaar sy hart agter die hele voorafgaande gedeelte. Eintlik wil hy net weer in hulle vertroue staan. Dit maak nie saak wie verkeerd was nie, dit is duidelik dat hierdie integriteit waarvan hy hierbo gepraat het, nodig is om die verhouding te herstel. 

Die verhouding tussen Paulus en die Korintiërs het egter niks met ons te make nie. Dit was 2000 jaar terug. So hoekom vanoggend hierdie gedeelte lees? Want ons verhouding lei vandag nog so skipbreuk soos daardie verhouding omdat ons nog nie die volle omvang van integriteit verstaan nie.

Paulus noem in vers 4: “maar in alles laat ons ons ken as dienaars van Christus”.  In ALLES.  Is dit nie wat Christelike integriteit is nie?  Hy gaan verder en noem voorbeelde van hoe hulle integriteit getoets is.  Hy noem drie voorbeelde van algemene swaarkry: verdrukking, ontbering, nood.  Dan is daar drie voorbeelde van wat mense aan hulle gedoen het: geslaan, in die tronk gegooi, mense het oproerig geraak en laastens noem hy drie voorbeelde van opofferings wat hulle gemaak het:  hulle het swaar gewerk, nagte sonder slaap gegaan en honger gely.  En tog, in alle hierdie moeilike omstandighede het hulle laat ken as dienaars van Christus. Verstaan ons dat integriteit ook van belang is ons seerkry en alleenwees?

Verstaan ons dat integriteit ook van belang is wanneer niemand kyk nie?  Is jy bereid om met integriteit te leef selfs al sien niemand wat jy doen nie, of is dit net vir jou belangrik om reg te doen as jy weet daar is klomp belangrike mense is wat jou dophou. Paulus sê dat hulle hul in alles laat ken het as dienaars van God.  In alles, in die tye wat ons alleen is, in die tye wat ons swaarkry.

Opsomming

By die eerste reformasie wat deur Martin Luther gelei is, het dit gegaan oor reg gló.  Maar nou het ons ‘n tweede reformasie nodig:  om reg te leef.  Reg glo en reg leef gaan hand aan hand en ons noem dit integriteit. 

Toe hulle Lloyd George Patterson, ’n kerk geskiedkundige, gevra het wat die geheim van die vroeë kerk se volhardende groei was  t.s.v. die tekort aan kommunikasie hulpmiddele (waaraan ons groei vandag so sterk verbind is) en te midde van so ’n vyandige omgewing,  was sy antwoord:

 “The early Christian communities were characterized by unusual integrity, and people were attracted to that.”

Geen wonder dat Calvyn, ons kerkvader, gesê het: die strategie van die duiwel is om die wangedrag van die kerkmense uit te snuffel en die evangelie so te onteer.

En ons almal ken Ghandi se bekende opmerking dat hy ’n Christen sou word as hy ’n Christen ontmoet.

So hoe help 2 Kor. 6 ons hiermee? En ek som hiermee op:

1.    Ons moet soos mense leef wat die genade verstaan wat ons ontvang het.

2.    Ons moet altyd die bediening ingedagte hou – die getuienis wat ons het om te bring

3.    Dit verg baie geduld (veral in die tye wat dit nie goed gaan nie)

4.    Maar ons het hulp deur die Heilige Gees, deur opregte liefde, deur die Woord en deur die krag van God

5.    Ons moet ook kan optree soos wat mense nie van ons verwag nie

6.    En die vrugte van hierdie dade is te sien in al ons verhoudinge

Die gevolge van Integriteit

Die gevolg is dat ons anders lewe.  Ons kan nie meer leef om mense te beïndruk nie.  Ons leef nou vir God.  In als wat ons doen wil ons eerstens vir God eer.  Dan maak dit nie meer saak of ons alleen is of tussen mense is nie.  Dit gaan oor God. 

En wanneer God eerste is, dan raak ons glo en doen dieselfde ... in alle omstandighede

Preek 04 November 2012 (Johannes)

Egte geloofsgemeenskap

1 Tessalonisense 5: 14-24

Vandag is die eerste tema van ‘n kort preekreeks oor die waarde van Egtheid. In die eerste kwartaal het ons gepraat oor die waarde van Eenvoud; 2de kwartaal oor Betekenisvolle verhoudings; 3de kwartaal oor Gestuurdheid. Vandag praat ons oor Egte geloofsgemeenskap, volgende week se tema is – Wees eg! Selfs as niemand kyk nie. Die week daarna is dit – Hou dit eg! Omarm jou uniekheid.

Ek kom baie by Binnelandse sake. Wanneer ons troues doen dan is dit ons verantwoordelikheid om die huwelik by Binnelandse sake te registreer. Oor die algemeen is dit ‘n redelik vinnige en maklike proses, maar elke nou en dan is daar ‘n probleem. Veral as ons oorsese mense se huwelikke moet registreer. Dan moet ek die probleem probeer uitsorteer met die mense wat agter die toonbank werk. Dis nie so ‘n maklike taak nie. Op ‘n stadium ontdek ek toe dat die vrou wat in beheer is van die kantoor, was saam met my op skool. Toe is dit sommer baie maklik om enige probleme uit te sorteer. Die ander klerke was toe ook sommer baie vriendeliker en meer behulpsaam. Omdat ek ook gereeld daar kom, het hulle my ook begin ken. Tot op ‘n dag, vroeër vanjaar, toe ek weer daar kom en ontdek dat my skoolvriendin verplaas is en die bekende klerke na ander afdelings geskuif het. Toe voel ek sommer verlore. Niemand het my meer geken nie. Dit was asof ek vir die eerste keer daar aangekom het. Dit klink simpel, maar dit was vir my lekker om te weet die mense ken my. Daar was ‘n gemaklikheid, ‘n familiariteit daaraan om die mense te ken. Ek was nie sommer net nog iemand wat by Binnelandse sake in die ry gestaan het nie.

Dis soos wanneer ek my hare laat sny. Ek gaan elke keer terug na dieselfde haarsalon en dieselfde haarkapper. Hulle weet wie ek is, hulle ken my en ek ken hulle. Ek voel gemaklik met hulle. Dis asof ek iewers behoort.

Ons almal het plekke nodig waar ons gemaklik voel. Waar ons voel ons behoort. Selfs al is dit by Binnelandse sake en by die haarkapper. Dis nog belangriker as ons oor die kerk begin praat.    

Ons almal het plekke nodig waar ons behoort. Plekke waar ons mense ken en waar mense ons ken. Waar ons aanvaar word met al ons foute en al ons sterkpunte en gawes. En hier praat ons nie net oor facebook en twitter nie, dit het ook ‘n plek, maar ons het plekke nodig waar ons mense in die oë kan kyk. Kan opsoek wanneer ons hulp of raad nodig het. Waar ons kan ontspan en onsself kan wees, want ons weet dat ons nie verwerp sal word nie. Ons almal het hierdie tipe egte gemeenskap nodig. Ons is geskep daarvoor.

Maar hierdie tipe egte geloofsgemeenskap is nie iets wat vanself gebeur nie. Veral in ons moderne en gebroke samelewing. Ons almal is maar geneig om bietjie selfsugtig te wees. Ons is geneig om net ingestel te wees op onsself en ons eie behoeftes. Ons almal het al slegte ervarings gehad en het al seergekry. En dit maak egte geloofsgemeenskap moeilik. 

Ons teks van vanoggend help ons hiermee. Eers net bietjie agtergrond.

Paulus skryf aan die gemeente in Tessalonika. Dis ‘n nuwe gemeente met mense wat nuwe gelowiges is. Dit gaan oor die algemeen goed met die gemeente, maar Paulus besef ook dat hulle nog baie het om te leer. Daarom moedig hy hulle aan en hy gee vir hulle leiding oor hoe hulle as ‘n geloofsgemeenskap saam moet leef. 

1Tessalonisense 5: 14-15.

Hy begin deur te fokus op die mense se gedrag binne die geloofsgemeenskap. Hy gebruik ‘n paar sterk woorde in verse 14-15 om te verduidelik hoe mense in ‘n geloofsgemeenskap moet optree. Hy skryf in ‘n geloofsgemeenskap moet ons mekaar tereg wys wanneer dit nodig is. Ons moet mekaar moed inpraat. Wees geduldig met mekaar. Moenie kwaad met kwaad vergeld nie. Beywer julle vir die belange van medegelowiges en alle ander mense.

So, die prentjie wat Paulus skilder is van ‘n geloofsgemeenskap wat omgee vir mekaar, wat geduldig is met mekaar, wat hulpvaardig is teenoor mekaar, wat mekaar opbou, aanmoedig en vermaan. Ons almal het dit in ons lewens nodig.

Die probleem is net dat mens kan nie dit in ‘n grootgroep soos by hierdie erediens kan regkry nie. Ons het nodig om mekaar in die oë te kyk om dit te kan regkry. Daarom is dit goed om deel te raak van ‘n kleingroep, of die orkes, of die gebedsgroep of een van die verskillende bedienings in die gemeente. ‘n Kleiner groep waar ons mekaar gereeld in die oë kan kyk, waar ons mekaar se name ken en waar ons by mekaar betrokke kan wees. Dis egte geloofsgemeeskap.  

1 Tessalonisense 5: 16-19

Paulus gaan ook verder. In verse 16-19 gee hy die geestelike onderbou van egte geloofsgemeenskap. Kom ons lees dit.

In egte geloofsgemeenskap moet ons altyd bly wees, gedurig bid, in alle omstandighede dankbaar wees en oop wees vir die werking van die Heilige Gees.

Ons moet bly wees vir dit wat God in ons lewens doen en vir die mense wat Hy oor ons pad bring.

Ons moet gedurig bid. Dit beteken nie ons moet die hele tyd op ons kniee deurbring nie of dat ons net moet bid by ‘n gebedsgroep nie. Dit gaan daaroor dat ons biddend moet leef – dis om te weet dat jy heeltyd in God se teenwoordigheid leef, dat Hy elke oomblik van elke dag by jou is.

In egte geloofsgemeenskap moet ons te alle tye dankbaar wees. Let op - Hy skryf nie dat ons vir alle omstandighede dankbaar moet wees nie. Hy skryf dat ons in alle omstandighede dankbaar moet wees. Ons is dus nie dankbaar vir die slegte goed wat gebeur nie, ons is dankbaar omdat God ons daardeur help.

In egte geloofsgemeenskap is ons oop vir die werking van die Gees. Vir die leiding en die gawes wat Hy vir ons gee. Vir die mense wat Hy in ons lewens gebruik.

As ons ernstig is oor hierdie goed bring dit ons nader aan mekaar en skep dit egte geloofsgemeenskap tussen mekaar. Egte geloofsgemeenskap is mos makliker saam met  mense wat bly is, wat aanbiddend leef, wat dankbaar is en oop is vir die werking van die Gees.

1 Tessalonisense 5: 23-24

Paulus maak nog ‘n laaste punt in hierdie verse.

Hy bevestig dat alles by God begin. Hy is die een wat vrede gee, wat ons toegewyd maak, wat ons roep en wat getrou is. God is die een egte geloofsgemeenskap skep tussen mense. As dit van onsself afgehang het, sou dit nooit gebeur het nie. Ons is te selfsugtig en ingestel op ons eie behoeftes en belange. Gelukkig begin dit by God. Soos Paulus skryf – Hy is die een wat ons roep en Hy is getrou en sal ons bymekaar hou. Egte geloofsgemeenskap begin by God.

Om af te sluit: Ons hoor by Paulus dat egte Christelike geloofsgemeenskap moet anders wees as ander gemeenskappe waarin ons leef.

Egte geloofsgemeenskap moet ‘n plek wees waar ons nie bang is om ons swakhede, ons gebrokenheid met mekaar te deel nie, want ons weet ons word aanvaar.

Egte geloofsgemeenskap is ‘n plek waar ons aangemoedig en ondersteun word om die mense te word wie God wil hê ons moet word.

‘n Egte geloofsgemeenskap is ‘n gemeenskap wat styf vashou aan God. Waar ons met blydskap, aanbiddend en met dankbaarheid vashou aan die genade wat God vir ons almal gegee het. En waar ons oop is vir die werking van die Heilige Gees.

Ek dink as ons iets van hierdie prentjie van Paulus begin regkry en uitleef dan sal dit goed wees vir ons geloofsgemeenskap. Dan het ons iets om vir mekaar te bied. En dan het ons iets wat ons kan bied vir die mense in ons omgewing. Dan is ons ‘n egte geloofsgemeenskap.