Preek 28 Aug 2011

Die Heilige Gees breek mure af; ons moet brûe bou

Handelinge 11: 19-24

 

Die Berlynse muur

Die Berlynse muur was ’n gruwelike grensmuur wat deur die Duitse Demokratiese Republiek (DDR) opgerig is.  Op 13 April 1961 is oornag begin om Wes-Berlyn volledig af te skei van die omringende Oos-Berlyn en Oos-Duitsland.  Dit was alles deel van die koue oorlog tussen Oos en Wes.  Die lang grensmuur van beton het wagtorings ingesluit wat uitgekyk het oor ’n strook niemandsland (ook die doodstrook genoem) waaroor niemand mag beweeg nie.  Jy kon doodgeskiet word as jy dit doen.  Baie mense wat uit Oos-Duitsland wou vlug, het inderdaad hul lewens só verloor. 

Na verskeie weke van politieke onrus het die DDR-regering op 9 November 1989 aangekondig dat DDR-burgers Wes-Duitsland en Wes-Berlyn kon besoek.  Groot skares het op die beheerpunte toegesak en die verdwaasde Oos-Duitse wagte het geen ander keuse gehad as om hulle gewere te laat sak en die hekke oop te gooi nie.  Die skandmuur is oor die volgende weke en maande deur Duitsers, memento-jagters en die owerhede  afgebreek.  Die val van die muur het die weg geopen vir Duitse hereniging, wat op 3 Oktober 1990 plaasgevind het.

 

Mure val in Antiogië

Romeinse stede was gekenmerk deur mure.  Antiogië, waarvan ons in ons teks lees, was die derde grootste stad in die Romeinse Ryk en ’n belangrike militêre sentrum in die oorlog tussen die Romeinse Ryk in die Weste en die Persiese Ryk in die Ooste.

Wanneer die Romeine volke oorwin het, is hulle in stede soos Antiogië in klein ruimtes laat woon, maar hulle was onderling vyandig.  Daarom het die Romeine hul stede in sektore verdeel waar die verskillende bevolkingsgroepe kon bly.  Daar is mure tussen hierdie woonbuurte opgerig.  Daar was verskeie sulke ommuurde sektore in Antiogië.

Die evangelie sou hierdie mure in Antiogië platvee.  Dit steek die grens tussen Jood en Griek oor, en bring mense uit verskillende agtergronde in een nuwe mensheid in Christus saam.

 

Die getuienis van gewone mense laat die mure val

Let op dat dit gewone mense is wat die evangelie aan die mense van Antiogië verkondig.

Dit is die eerste keer dat die evangelie regtig die grens na nie-Jode oorsteek. Verandering kom baie keer van die rante af, van mense wat nie noodwendig in die hart van die beweging/instituut staan nie.

En die mense van Antiogië kom tot geloof in Jesus Christus, erken Hom as hulle Here, en bekeer hulle tot Hom.

 

Nuwe gelowiges is opgewonde en onseker

’n Mens kan jou voorstel wat hulle ervaring was.  Hulle is opgewonde oor die nuwe lewe en verwonderd oor die eenvoud van die evangelie, maar ook onseker. 

·         Wat presies sou hierdie nuwe lewe alles behels? Hoe gaan dit hulle daaglikse en beroepslewe beïnvloed?  Watter tipe lewenstyl moet hulle nou volg?

·         En dan: wat van die Joodse gebruike? Wat sou van hulle verwag word?  Watter rol moet die besnydenis speel?  Moet hulle nou die sabbat onderhou?

 

Barnabas word gestuur om te bemoedig

Hy is presies die regte persoon om die gemeente in Antiogië te bedien.

 

God het Barnabas voorberei

Vir dié enorme verantwoordelikheid was Barnabas op 'n besondere manier deur God voorberei.  Hy was 'n Griekssprekende Jood wat tussen heidene buite Palestina in Siprus grootgeword het en daarom tuis was in die teenwoordigheid van nie-Jode nie.  Maar, hy was ook ’n Leviet wat beteken dat hy volledig onderleg was in die ortodokse Joodse leer.  Hy kon dus die skeiding tussen Grieke en Hebreërs in sy persoon en afkoms oorbrug.  Op die koop toe was hy ook deeglik bekend met die eise van die Christelike geloof as lidmaat van die eerste gemeente in Jerusalem en kon gevolglik as leraar van hierdie nuwe leer optree.

Lukas beskryf Barnabas as 'n goeie man; met die Heilige Gees vervul. Daarbenewens het Barnabas ook 'n vaste geloof gehad.  Sy sekuriteit het hy in God gevind.

·         Barnabas het nie ‘n keuse gehad oor waar hy grootword en oor sy opvoeding nie – en God gebruik dit

·         Maar alles het nie blooot vanselfsprekend gekom nie. Barnabas moes kies om te glo; moes kies om ‘n karakter van integriteit te kweek. ‘n Mens moet kies om die lig van God in die donker hoekies van jou lewe te laat inskyn – en as jy kies om hierdie dinge te doen, word jy ‘n baie kragtige getuie in God se hand, because then you walk the talk; you practice what you preach.

 

Jerusalem stuur Barnabas as bemoediger

Barnabas is voorberei hiervoor.  Hy was bekend vir sy vrygewigheid.  En hy was bekend as ‘n gasvrye mens, wat vir Saulus onder sy vlerk geneem het toe almal nog skepties was oor hom.

Let op wat die gemeente in Jerusalem doen.  In plaas daarvan om te probeer om ’n voorskrif vir die gelowiges uit die heidene te skryf van hoe hulle as Christene moet lewe, en hulle het ’n hele paar mense gehad wat dit sou kon doen, stuur hulle iemand om met hulle in verhouding te tree, iemand wat na hulle kan luister, en saam met hulle kan lewe en op ’n daaglikse wyse kan blootstel aan ’n Christelike lewenstyl.

 

Om met hart en siel aan die Here getrou te bly

Let op wat gebeur toe Barnabas daar kom en waaraan hy aandag gee.  Lukas vertel ons dat hy hom instel om God se werk raak te sien, dat hy spesifiek fokus op hulle geloof in die Here en hulle daarom aanspoor om met hart en siel aan die Here getrou te bly. 

·         Hy praat nie oor die besnydenis nie. Hy praat nie oor die sabbat nie. Later, wanneer hierdie onderwerpe deur sy gehoor op die tafel gebring word, spreek hy dit aan.

·         Hy praat oor hulle getrouheid aan die Here, dié Here waarin hulle nou geglo het en tot wie hulle hul nou bekeer het.  Waarmee hy natuurlik ook bevestig dat dit die belangrikste van alles is – ’n verhouding met God waarin getrouheid aan Homself die spilpunt is waarom alles draai. 

 

God is aan die werk

Soos regdeur die boek Handelinge die geval is, beklemtoon Lukas hier dat die uitbreiding van die evangelie van Jesus Christus onder beheer van God staan.  Dit is God wat met die sending, hierdie beweging oor grense heen, besig is, wat ons met die term Missio Dei uitdruk. 

·         Barnabas was bly om te sien hoe God in sy genade onder hulle gewerk het (11:23). 

·         Lukas sê spesifiek dat “Die Here het die gelowiges gehelp, sodat daar baie mense … hulle tot die Here bekeer het.” (11:21). 

·          Barnabas word beskryf as “vol van die Heilige Gees”.

 

God se gemeente is inklusief

Ons sien hier ook iets van die wyse waarop die gemeenskap van gelowiges altyd moet werk – inklusief, aanvaardend, insluitend.  Die evangelie kan nie agter mure en grense ingeperk word nie.

 

God se gemeente is bemoedigend

Ons sien in hierdie verhaal die effek van bemoediging en ondersteuning.

Wanneer ’n mens voortdurend aangemoedig word tot ’n sekere optrede of lewenstyl kan dit ’n grootrippel-effek hê.  Ons sien dit in die mooi verhaal van Trevor McKinney, wat die wêreld wou verander deur iets goeds te doen vir 3 ander mense - en hulle dan te vra “to Pay it Forward” (Catherine Ryan Hyde Pay it Forward).  En dit het ’n beweging geword wat inderdaad ’n hele klomp mense se lewens verander het.

Die impak wat iemand maak kan positief of negatief wees – en dit is langdurig! Dit leef voort, selfs wanneer die persoon nie meer daar is nie. Ons moet versigtig wees hoe ons lewe en watter impak ons maak!

NEGATIEF: Mense het eenkeer ‘n eksperiment met ape gedoen. Hulle het ’n skoot koue water gekry as hulle ’n piesang probeer eet het.  As ’n nuwe aap bykom keer die ander hom om die piesang te probeer eet.  Selfs as al die aanvanklike ape een vir een verwyder word, en daar niemand oorbly wat ooit self die koue water ervaar het nie, keer die ape enige nuweling om die piesang te probeer eet.

POSITIEF: aan die ander kant was daar ’n eksperiment wat bewys het dat mense twee keer langer met hulle voete in yswater kan staan as iemand hulle aanmoedig.  Bemoediging versterk dus jou deursettingsvermoë. 

Wat moet ons vanoggend hoor?

1.    God is aan die werk in die wêreld om ons. Ons moet ontdek waar God werk -  en dan moet ons mense aan God self verbind.

2.    God het deur gewone mense gewerk. Moet dus nie te bekommerd wees daaroor dat jy dalk nie genoeg weet nie, nog baie foute het, nog ‘n jong gelowige is… God slaan ‘n reguit hou met ‘n krom stok!

3.    God gebruik ons verlede. Gee alles wat met jou gebeur het – goed en sleg – vir God. God kan en sal dit gebruik om die wêreld ‘n beter plek te maak.

4.    Ons moet kies om mense met integriteit te wees: goeie mense, wat vrygewig is, wat gasvry is en wat kan brûe bou na ander mense… Ons moet kies om ‘n positiewe impak op ander mense te hê. Ons hoef nie voorskriftelik te wees nie. God stap ‘n pad met mense! Ons moet ‘n goeie voorbeelds stel en hulle liefhê.

5.    Ons omgewing het die afgelope klompie jare baie meer divers geword. Daar is baie kleur, kultuur, taal en ouderdomsgrense om oor te steek! En God wil die mense van ons omgewing graag bereik met die goeie nuus van die evangelie! God wil dit deur ons doen…

Preek 21 Aug 2011

Barnabas die gasvrye

Handelinge 9: 26-31

 

Ons loop vanoggend verder in die spore van Barnabas, wanneer ons by hom leer van die geloofsgewoonte van gasvryheid.

Geoloë het ontdek – in die Sahara woestyn - diep onder harde woestyn landskap is daar groot watermere wat in die steenformasies voorkom. Op sommige plekke borrel die water na die oppervlak om ‘n oase te vorm. Hierdie oases is waar reisgers deur die woestyn water en lafenis kry. Sonder hierdie oases sou dit nie moontlik wees om die woestyn te deurkruis nie. Dit maak die reis veilig. Die kamele kan weer water kry, mense kan ontspan en verkwik word. Sodat hulle reg is om hulle reis voort te sit. Oases is eintlik die woestyn se plekke van gasvryheid.  

Hierdie beeld het my dadelik aan my ma laat dink. My ma is een van daai gasvrye mense. Die huis waarin ek groot geword het was soos ‘n oase. Mens kry mos sulke mense – by wie jy net dadelik tuisvoel. Ek onthou iemand het eenkeer van my ma gesê - sy jou laat voel asof jy al lankal jou eie kamer in haar huis het. Dis gasvryheid.

Dis hierdie tipe gasvryheid wat ons by Barnabas ook kry – veral in die manier hoe hy vir Saulus hanteer het.

Lees Handelinge 9: 26-31

Ek wil net so ‘n stappie terug gee...In Handelinge 8 lees ons “Saulus het die kerk probeer uitroei. Hy het van huis tot huis gegaan, mans en vrouens laat uitsleep en hulle in die tronk laat sit.” Saulus was die vervolger van Christene.

So word Saulus deur die hoëpriester Damaskus toe gestuur om Christene gevange te gaan neem. Op die pad na Damaskus het Saulus egter ‘n ontmoeting met God gehad wat sy hele lewe verander het en hy het begin om die evangelie te verkondig. Die probleem was toe dat toe Paulus in Jerusalem kom het die mense hom nie vertrou. Hulle wou niks met hom te doen gehad het nie, want hulle onthou hom nog die man wat die Christene vervolg het. Niemand wou na hom luister nie, niemand wou vir hom blyplek gee nie. Hy was soos iemand wat in die woestyn rondgedwaal het op soek na ‘n oase.

Totdat Barnabas op die toneel verskyn. Barnabas ontferm hom oor Saulus. Hy gee vir hom ‘n veilige ruimte. So maak hy sy voormalige vyand deel van sy lewe. Hy doen dit op twee maniere: Hy luister na sy storie en stel hom voor aan die apostels.

Dietrich Bonhoeffer: die duitse teoloog wat deur die Nazi’s tereggestel is – het gesê: “die belangrikste diens wat mens aan die gemeenskap kan lewer, is om te luister.”

‘n Groot deel van gasvryheid is om te luister na iemand se storie. Dit laat mense veilig en gemaklik voel. Dit sê vir die ander persoon – jy is vir my belangrik, ek stel stel in jou belang.

Hier is natuurlik ook ‘n sekere risiko aan verbonde. Om regtig te luister na iemand moet jy bereid wees om tyd af te staan en jouself oop te stel. Niemand sou snaaks gedink het as Barnabas ook bang was vir Saulus en nie na hom wou luister nie. Maar hy was bereid om die risiko te neem, homself oop te stel en te luister. In ons wêreld is dit nie altyd maklik nie. Ons is van nature geneig om onsself te beskerm, ons skram weg van mense, ons vertrou moeilik, ons is verdedigend en skepties. Soms is dit net ongerieflik. Ons is bang om risikos te neem.  Maar ons kan ook nie wegkom daarvan dat dit deel is van ons roeping as gelowiges nie. Barnabas wys dit vir ons.

Nadat Barnbas na Saulus geluister het gee dit vir hom die vrymoedigheid om vir Saulus na die apostes toe te bring en vir hulle te sê dat hy oraait is. Hulle kan hom vertrou. Hy is nie meer die Saulus van vroeër nie. Barnabas word dan eintlik Saulus se borg. Dit maak dat hulle vir Saulus en sy bediening erken. En ja daar was nog mense wat skepties was teenoor Saulus en daarom is hy weg na Tarsus, maar daar is Tarsus het hy voorberei vir sy lewe as apostel. Die punt is: Barnabas se gasvryheid het vir Saulus vrygemaak en selfvertroue gegee om sy roeping te gaan uitleef.  

Gasvryheid is ‘n belangrike tema in die Nuwe Testament. Ons lees byvoorbeeld in Hebreërs 13:2: ““Moenie nalaat om gasvry te wees nie, want deur gasvry te wees, het sommige mense sonder dat hulle dit geweet het, engele as gaste gehuisves.”

Dit verwys waarskynlik terug na Genesis 18 waar Abraham 3 besoekers ontvang het wat toe engele was wat vir hom die belofte oorgedra het dat hy ‘n kind sou kry.

Daar is ook die verhaal van die Emmausgangers in Lukas 24 – hulle was gasvry teenoor die vreemdeling wat op die pad by hulle aangesluit het en uiteindelik toe hulle saam eet en die vreemdeling breek die brood – toe besef hulle dat dit Jesus is.

Ons lees in Romeine 12: 13 - “Help die medegelowiges in hulle nood en lê julle toe op gasvryheid.”

In 1 Timoteus 3:23 & Titus 1:8 lees ons dat gasvryheid een van die kenmerke moet wees van die leiers van die kerk.

Gasvryheid is ‘n belangrike tema in die Nuwe Testament. Maar daar is ‘n belangrike kwalifikasie in hoe die Nuwe Testament gasvryheid beskryf. Die Griekse woord wat in die Nuwe testament met gasvryheid vertaal word is philoxenia en dit beteken letterlik ‘liefde of vriendelikheid vir die vreemdeling”.

 Alhoewel gasvryheid natuurlik ook te doen het met lekker kuier saam met vriende en familie, gaan Bybelse gasvryheid meer oor hoe jy vreemdelinge ontvang. Mense wat jy nie ken nie, mense wat anders is as jy. En dis uiteindelik ons grootste uitdaging.

Ek het ‘n Chinese spreekwoord raakgeloop wat my nogal hieroor laat dink het: “Betoon gasvryheid teenoor vriend en vyand wat by jou huis(by jou werk) aanklop. Die boom weerhou sy skadu van niemand nie – nie eens van die houtkapper nie.” 

Ek lees onlangs van ‘n akteur wat vertel van die professionele wêreld van akteurs. En ek het nogal gedink dit is van toepassing as ons praat oor gasvryheid. Hy vertel dat akteurs oefen vir tonele waar hulle liefde, sagtheid en intimiteit teenoor mekaar moet wys maar terselfdertyd is hulle jaloers op mekaar en is hulle so bang hulle maak dit nie dat daar back-stage baie haat, hardheid en skeptisisme teenoor mekaar is. Op die verhoog soen hulle mekaar, maar agter die verhoog wil hulle mekaar slaan. Op die verhoog speel hulle die diepste menslike emosies, maar wanneer die ligte af is net vyandigheid en kompetiese tussen hulle.

Die wêreld waarin ons leef kan ook maklik wees soos akteurs op ‘n verhoog. Teenoor mekaar is daar vriendelikheid en gasvryheid, maar agteraf is dit net vyandigheid, skeptisisme en selfs haat. Dink maar hoe dit dikwels by jou werk gaan. Selfs in die kerk en in families sien mens dit. Dis so anders as Bybelse gasvryheid – bybelse gasvryheid is eerlik, dis eg, dit stel ander mense eerste, dit soek sy eie belang nie, maar is regtig ingestel op ander se belange, dit skep veilige ruimtes vir mense en dit vra: wat wil die Here vir my leer deur hierdie ander mens?

Ons moet onsself afvra:

Waar kan ek ‘n Barnabas wees vir iemand anders?

Wie in my omgewing het dalk ‘n skuilplek, ‘n oase nodig?

Wat gaan ek doen wanneer die Saulusse van hierdie wêreld oor my pad kom? Gaan ek na hulle luister?

Hoe lyk gasvryheid in my werksplek? Veral met moeilike kollegas en mense wat agteraf is?

Ouers met kinders – kinders is ook mos maar net gaste in ons huise. Wat beteken gasvryheid vir my as ouer terwyl die kind in my huis is? Is my huis vir my kinders ‘n veilige ruimte waar hulle veilig voel en kan groei en ontwikkel en uiteindelik vry kan wees.

Hoe lyk gasvryheid teenoor mense wat anders lyk en dink as ek? Mense wat van my verskil? Ons sê maklik – jy kan my gas wees as jy net meer lyk en dink en glo soos ek. Dis menslik want ons is gemaklik met mense wat soos ons is. Maar dis nie Bybelse se gasvryheid nie. Bybelse gasvryheid sê – ek stem nie noodwendig met jou saam nie, maar jy is steeds welkom in my lewe.

Wat beteken gasvryheid vir ons as gemeente? Gasvryheid is deel van ‘n gemeente se DNA. Dit moet deel wees van alles wat ons doen in die gemeente – eredienste, vergaderings, basaar, kleinrgoepe - alles wat ons doen moet dit weerspieël. Almal moet welkom voel hier by ons.

Ek wil afsluit met ‘n laaste gedagte: Gasvryheid gaan oor ‘n verhouding – ‘n mens kan tog nie op jou eie, sonder gaste, gasvry wees nie. So is dit ook met God. Hy tree met ons in verskillende verhoudings en een daarvan is dié van volmaakte Gasheer. Maar meer as dit: Hy word vir ons die feesmaal. En Hy word ook ons Gas – in elke vriend of vreemdeling wat ons drumpel oorsteek. (Matthew Fox)

Preek 14 Aug 2011

Barnabas die vrygewige

Handelinge 4: 32-37

Joodse spreekwoord wat sê: “Baie kerse kan van een vlam aangesteek word sonder dat die vlam ooit minder helder brand.

Dis iets hiervan waarvan ons lees oor die eerste gemeente in Handelinge. Op Pinksterdag, net na Jesus se hemelvaart is die Heilige Gees uitgestort. Dit het ‘n ongelooflike impak op die mense gehad. Dit was ‘n geestelike ervaring wat al meer uitgekring het en gemaak het dat daardie eerste gemeente met duidende mense gegroei het. Romeine, Jode, Perse en Arabiere het deel geraak van die gemeente. So het die kerk tot stand gekom. Niks was ooit weer dieselfde nie. Saam met hierdie ervaring kom daar ook ‘n opdrag: Hulle moes getuies wees - “in Jerusalem sowel as in die hele Judea en in Samaria en tot in die uithoeke van die wêreld” (Hand 1:8).

Dit moes nogal oorweldigend gewees het vir die mense, want onthou hierdie gemeente het ontstaan uit ‘n groepie Jode met ‘n  baie eksklusiewe en konserwatiewe godsdienstige agtergrond. En dan was hulle nog arm ook. Hulle wou waarskynlik weet – waar moet ons begin?

So wat doen hulle? Lukas vertel dat hulle 2 goed gedoen het. Eerstens het hulle hulle toegelê op die leer van die apostels en gebed – m.a.w. hulle het hulle toegwy aan God en aan geloofsgroei. Tweedens lees ons dat hulle het hulle toegelê aan hulle verbondenheid aan mekaar en hulle het gereeld saam geëet. Hulle het dus na mekaar omgesien en alles met mekaar gedeel.

Lees daarvan in Handelinge 4: 32-35.

Dan doen God ‘n wonderlike ding – Hy seën hulle deur Barnabas se vrygewigheid. Barnabas is vir hulle ‘n voorbeeld as dit kom by vrygewigheid.

Lees Handelinge 4: 36-37.

Die eerste ding wat Barnabas in die gemeente doen – hy verkoop ‘n stuk grond wat hy gehad het en gee die opbrengs daarvan vir die gemeente. Hy doen daarmee dus wat die ryk jongman in Lukas 18 nie wou doen nie. Barnabas doen afstand van sy besittings om vir Jesus te volg en daarmee word hy bekend as iemand met ‘n groot en warm hart.

Hy word byvoorbeeld deur Alexander Monachus (6de eeuse monnik van Siprus) beskryf - “his face was like that of an angel ... and he had sparkling eyes”.

Met sy vrygewigheid sit Barnabas ‘n hele proses aan die gang wat meer en meer uitkring – soos die klomp kerse wat by een kers aangesteek word. As gevolg van Barnabas se vrygewigheid word die kerk gevestig as ‘n vrygewige plek, waar daar na elkeen se behoeftes omgesien word en waar daar gesorg word vir almal. En dit maak ook dat hulle besef dat God vir hulle sal voorsien. En dit gee vir hulle krag vir hulle groot opdrag.

Wat leer ons uit hierdie verhaal van Barnabas?

God gebruik gewone mense met gewone goed om ‘n verskil te maak. Barnabas het ‘n stuk grond verkoop en daarmee het hy ‘n heeltemal nuwe lewenstyl in die gemeente en gemeenskap gevestig.

Ons leer dat jy vrygewig is omdat jy dankbaar is. Die mense in Handelinge is verander deur Jesus se dood, opstanding en die uitstorting van die Heilige Gees. Hulle dankbaarheid dring hulle om vrygewig te wees. Daarmee saam gee hulle ook omdat hulle dankbaar is dat God in al hulle behoeftes voorsien.

Vrygewigheid gaan ook nie oor myself en die erkenning wat ek daaruit kry nie. Barnabas se vrygewigheid het nie by almal positiewe reaksie uitgelok nie. Ons lees van Ananias en Safira wat ook ‘n stuk grond verkoop het, maar tot hulle eie selfsugtige voordeel. En dinge het nie goed geeindig vir hulle nie. Vrygewigheid is nie iets vir iets nie.Dit gaan nie oor my nie. En ek moet gee sonder om iets terug te verwag.

Ons leer dat dit vir God belangriker is hoe jy gee as wat en hoeveel jy gee. Selfs al het jy nie baie nie, kan jy nogsteeds gee. Barnabas en die mense in die eerste gemeente was nie ryk mense nie, maar het nog steeds gegee wat hulle kon.

Dis iets wat ons ook leer by die verhaal van die arm weduwee in Markus 12. Baie ryk mense het baie geld ingegooi, maar die arm weduwee het 2 muntstukkies ingegooi, wat nie baie werd was nie. Jesus gebruik hierdie verhaal as ‘n les in vrygewigheid: “Dit verseker Ek julle: Hierdie arm weduwee het meer ingegooi as al die ander mense wat iets in die offergawekis gegooi het. Hulle het almal uit hulle oorvloed iets ingegooi, maar sy het in haar gebrek alles ingegooi wat sy gehad het, alles waarvan sy moes lewe” (Mark 12:43-44).

Vrygewigheid is ook moontlik in gebrek nie net in oorvloed nie. Gee wat jy kan.

Ek wil afsluit met ‘n ware verhaal om dit alles op te som.

In die begin van die vorige eeu het daar eendag ‘n dogtertjie, Hattie May Wyatt, naby ‘n klein kerkie gestaan en huil. Die predikant, dr Russel Conwell, kom toe by haar en vra hoekom sy huil. Sy antwoord dat sy nie Sondagskool toe kan gaan nie, want daar is nie plek vir haar nie.

Hy vat toe haar hand en neem haar na ‘n sondagskoolklassie toe. Hy sê toe ook vir haar dat eendag sal hulle nog ‘n plek bou wat groot genoeg is vir almal wat wil kom.

‘n Paar weke later het die dogtertjie ernstig siek geword en gesterf. Haar ouers het toe die predikant laat kom na hulle vervalle woonstelblok en hom gevra om die begrafnis waar te neem. By die begrafnis het die dogtertjie se pa vir die predikant vertel dat sy geld begin spaar vir ‘n boufonds sodat hulle die groter plek kan begin bou en hy gee toe vir hom 57sent wat sy gespaar het.

By ‘n kerkvergadering vertel Dr Conwell toe van die 57sent – die eerste bydrae tot die boufonds. Dit het hulle baie beïndruk en ‘n paar dae later kom een van die kerkraadslede en vertel van ‘n erf daar naby wat hulle kan koop. Dr Conwell gaan praat toe met die eienaar van die erf – wat nie ‘n kerkmens was nie. Hy vertel toe vir hom van die dogtertjie en 57sent waarna die eienaar toe sê hy sal vir hulle die erf verkoop vir 10 000 dollar. As ‘n deposito sal hy die 57 sent neem en die res kan hulle betaal teen ‘n baie lae rentekoers. Die gemeente het toe geld ingesamel en ‘n nuwe kerk  gebou – die Temple Baptist Church in Philidelphia. Vandag is daar ook die Temple Universiteit, die Good Samaritan Hospitaal en ‘n Sondagskool sentrum waar niemand ooit weggewys word nie. Binne die Sondagskool sentrum is daar ‘n skildery van die klein dogtertjie met haar 57 sent en van Dr Conwell.

Vir die gemeente in Phillidelphia het alles begin by 57sent en van daar het dit uitgekring. So die vraag vanoggend vir ons elkeen is: wat gaan jy doen met jou “57sent”?